رمان فقط یک شوخی بود قسمت چهارم

قسمت چهارم

همونطور که دستم به فرمون بود نگاهی حواله اش کردم و گفتم: همه مدارکت همراهته؟
سری تکون داد و دوباره نگاش رو دوخت به خیابون. انگار من راننده اشم. شیطونه میگه همین وسط راه پیاده اش کنم و برم دنبال زندگیم. حیف که زندگیم اونه.
پخش ماشین رو روشن کردم .بعد از چند ثانیه زیر لب شروع به زمزمه کردن آهنگ شدم که دیدم آروم سرش طرفم چرخید اما زود نگاهش رو ازم گرفت.چی فکر کردی پس ؟من هر چی نداشته باشم اما صدام خوبه.کسی هم نمی تونه منکر این موضوع بشه.تو هم نمی خواد زود بل بگیری که آره خودشم اعتراف کرد هیچ چیزی جز یه صدا نداره.
از سکوت خوشم نمیومد برای همین باز پرسیدم: چطور شد حالا اینجا رو انتخاب کردی؟
کامل برگشت طرفم و زل زد تو صورتم. وقتی چیزی نگفت، گفتم: هان؟ چرا اینجوری زل زدی بهم؟
سری تکون داد و نگاه ازم گرفت: هیچی!
دختره دیوانه ، همچین زل زده بود بهم ترسیدم. یعنی میگی فهمیده کار منه؟ خب معلومه دیگه وقتی انتخاب رشته رو من و اون انجام دادیم، اشتباهی هم شده باشه پای من و اونو دیگه.
آروم گفتم: سمن؟
برنگشت اما گفت: چیه؟
با اینکه واقعا حس می کردم غرورم خدشه دار شده اما باز با خودم گفتم ارزشش رو داره دوستش دارم: سمن میشه این بار جدی تر بهم فکر کنی؟
پوزخندی زد و گفت: من اصلا نمی تونم بهت فکر کنم حالا جدی ترش بماند.
یه چیزی مثل پتک خورد  تو سرم و یه کسی گفت: خوردیش؟ خاک تو سرت که اینقدر خودت رو به خاطر این دختر کوچیک می کنی؟ مگه چی داره؟
آرومتر از قبل گفتم: مطمئنی؟ این جواب آخرته؟
با همون پوزخند که هنوز روی صورتش بود و نگاهم می کرد گفت: بله مطمئنم پسرخاله.
باشه ای گفتم و حواسم رو جمع رانندگی کردم اما اصلا جمع نمی شد. نمیدونم شاید حواس ریخته شده رو هم نمیشه جمع کرد. حالا تو این هیر و یری تو گیر نده به ضرب و المثل،مهم منظوره که رسید.
جلوی دانشگاه بالاخره یه جای پارک پیدا کردم. پیاده که شدیم گفت: خودم می تونم کارام رو انجام بدم شما لازم نیست منتظر بمونین.
با حرص زل زدم بهش. نمی فهمید منم غرور دارم. منو نمی خوای به درک اما اینجوری تیشه برندار که بزنی به ریشه غرور و وجودم.
برگشتم سمت ماشین کاغذی از داشبورد برداشتم .آدرس خونه رو روش نوشتم و طرفش گرفتم: این آدرس خونه کارت تموم شد یه ماشین از آژانس بگیر و برگرد.خداحافظ.
سریع سوار شدم و سمت مغازه حرکت کردم.
ماشین رو تو پارکینگ پاساژ پارک کردم و سمت مغازه حرکت کردم. مغازه فرهود جفت مغازه ام بود اون تو کار گوشی بود و من کامپیوتر و لپ تاپ و تجهیزات مربوط به اونها.با دیدنم دستی تکون داد و بلند گفت: قرار بود نباشی.
بی حوصله گفتم: فعلا حسش رو ندارم بعدا حرف میزنیم.
قفل در رو باز کردم و چراغها رو روشن کردم .برگشتم طرف در که دیدم کنار در ایستاده.
-چیه؟
صندلی که جلوی ویترین بود کنار کشید و گفت: مگه قرار نبود باهاش بری برای ثبت نام؟
همونطور که الکی وسایل رو جابه جا می کردم گفتم: بی خود، مگه نوکر باباشم؛ که باهاش برم. دست و پا داره خودش میره. واسه چی یه روزم رو الکی حروم کنم.
خب بدجوری خورده بود تو پرم. دیگه تابلوتر از اون نمی تونست من رو حذف کنه.

نظر یادتان نرود